Øygarden bygdebok : Band 4 : gard og slekt, gardsnummer 208-213
Kjell Alvheim
Bok Nynorsk 2024
| Originaltittel | |
|---|---|
| Medvirkende | |
| Utgitt | Øygarden : Øygarden kommune , 2024
|
| Opplysninger | Gjennom fleire hundreår var Hernar sentrum i eit øyrike ytst på vestlandskysten. Der sat høvdingen, hersen, lendmannen. Han styrte over krigarar, tenestefolk og trælar, menn og kvinner. Havet gav rike ressursar, og kunne òg vera eit vern for dei som budde der, om nokon utanfrå hadde vondt i sinne. Sjøen var hovudvegen til og frå andre øyar og andre land. Mot slutten av 1100-talet er det slutt på Hernar si tid som maktsentrum. Kyrkjer og kloster overtok som eigarar. Tenestefolket og trælane vart leiglendingar. Svartedauden la mykje audt, men ute på øyane summa det framleis av liv, i alle fall delar av året. Fisket trekte til seg folk som budde andre stader. Mange av dei var "fjæremenn" (fjordmenn), som kom for å få del i ressursane som kunne haustast. Nokre av dei sette opp små hus, andre tok inn hjå fastbuande. Enkelte år kunne hundrevis av småbåtar vera med på fisket. Fiskarane måtte ha utstyr og forsyningar. Det gav næringsgrunnlag for gjestgjevarar og fiskeoppkjøparar. Fiskarane var sjanselause om dei skulle styra seg heilt på eiga hand. Båtlaget vart den viktigaste eininga i lokalsamfunnet. Det var gjennom båtlaget og samarbeidet der ein sikra utkoma og kunne utfordra naturkreftene. Slik var det i hundrevis av år. Kvar ny generasjon stod overfor dei same oppgåvene og dei same løysingane som dei tidlegare. Til sist kom utviklinga, med større båtar og motor. Fiskarane kunne reisa lenger ut. Det var ikkje lenger nødvendig å bu midt i matfatet. Resultatet vart avfolking. Øyane nord i Øygarden vart forvandla til ferieøyar. Denne boka fortel om menneska som har halde livet oppe i denne delen av landet gjennom dei siste hundreåra.
|
| Emner | |
| Geografisk emneord | |
| Dewey | |
| ISBN | 9788253304229 : Nkr 490.00
|
