Forlaget skriver om denne boka:
"Så eg diktar dei inn her, under ein høgrøsta og kald vinterhimmel. Dei skyndar seg frå kvar sin kant inn på ein fredagsdans for einslige og lengtande. Og musikken tar imot dei, ei uovervinnelig bølgje over golvet, smektande rytmar som vibrerer i kroppen......
Etterkvart lærer ein seg nemlig dette, lærer seg å sjå på forhand kven som kjem til å gå heim med kven.
Det finst ein slutt som ingen kan gjømme, det finst sår som alltid blør...."
Slik tenkjer forteljaren, men hovudpersonane, Sussanne og Hans, tek livet og kjærleiken i eigne hender - og elskar og misforstår kvarandre meir intenst og realistisk enn i nokon roman?